روزی حضرت موسی(ع) به خداوند متعال عرض كرد : 

من دلم ميخواد يكی از اون بندگان خوبت رو ببينم .

خطاب اومد :

برو تو صحرا . اونجا مردی هست داره كشاورزي ميكنه . او از خوبان درگاه ماست .

حضرت اومد ديد يه مردي هست داره بيل ميزنه و كار ميكنه .

حضرت تعجب كرد كه او چطور به درجه اي رسيده كه خداوند می فرمايد از خوبان ماست .

از جبرئيل پرسيد . جبرئيل عرض كرد : الان خداوند بلائی بر او نازل ميكند ببين او چي كار ميكنه .

بلايی نازل شد كه آن مرد در يك لحظه هر دو چشمش رو از دست داد .

فورا نشست . بيلش رو هم گذاشت جلوی روش .

گفت : مولای من تا تو مرا بينا مي پسنديدی من داشتن چشم را دوست مي داشتم .

حال كه تو مرا كور مي پسندی من كوری را بيش از بينايی دوست دارم .

حضرت ديد اين مرد به مقام رضا رسيده . رو كرد به آن مرد و فرمود :

اي مرد من پيغمبرم و مستجاب الدعوه . ميخوای دعا كنم خدا چشاتو بهت برگردونه .

گفت : نه . حضرت فرمود : چرا ؟

گفت :آنچه مولای من برای من اختيار كرده بيشتر دوست دارم تا آنچه را كه خودم برای خودم بخواهم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: